Vijftig hechtingen en een beetje sneeuw

Vijftig hechtingen en een beetje sneeuw

Gister is het verband eraf gegaan. De vijftig hechtingen zitten keurig op een rij. Naast het grote litteken wat ze al had en wat dus weer open is gemaakt, heeft ze er nog eentje bij. Dwars over haar hoofd heen, ongeveer 15 stuks. Verder hangen haar arm en voet er nog steeds voor spek en bonen bij. Maar de fysio zei dat ze wel weer zal leren lopen. Verder is het hier vooral saai. TGIF? Ons maakt het niet echt uit, behalve dan dat het in het ziekenhuis in het weekend nog saaier is. Hopelijk mogen we snel naar het kinderziekenhuis, daar is het toch echt gezelliger dan hier op de volwassenen afdeling.

Waarschuwing voor bange gedachtes:
Bang, zo bang om haar te verliezen. Mijn liefje, mijn kleintje. Alle vieze medicijnen, niet kunnen lopen, pijn in haar hoofd. Verband erop en eraf, slangetjes en dokters. Ik wil het niet voor haar. Maar hoe kan ik het stoppen? Gewoon niets doen is geen optie, maar hoelang blijf je doorgaan? Hoeveel procent kans van slagen heeft ze uberhaupt? Mijn kleine meisje met al veel te veel verdriet in zich. Je ziet het in haar ogen. Ze vertrouwd ons niet meer. Mama waarom doe je niets? Waar waren jullie toen ik wakker werd? Hoe lang goed-leven is zo’n operatie en chemokuur waard, weer maar een paar maanden? Wanneer stop je? Ik wil niet dat ze dood gaat. Ze is zo lief. Zo lief, zo klein en schattig. En slim. Ze is echt slim. Het is zo zielig haar te zien in de grote mensen wereld. Ze wil het allemaal niet. Het lijkt soms wel kindermishandeling. Ik wil niet dat ze dood gaat. Ik wil niet dat ze dit allemaal moet ondergaan. Ik wil gewoon de kinderopvang en de waterpokken, peuterpuber gedrag, ik ben twee en ik zeg nee. Ik wil geen bijwerlingen of depressies van de driejarige. Ze is godverdomme drie jaar. Waar is god dan als hij dit ok vindt? Als ze uiteindelijk toch dood gaat kan hij het net zo goed snel met een ongeluk laten gebeuren en niet zo langzaam doen. Misschien kan hij er niets aan doen, ik weet het ook niet.

Ik wil hier gewoon niet zitten. Gustav slaapt al naast Elise en ik zit hier met een slapende Sophie op schoot. Waar ging het mis? Waarom kreeg ik dat kut gen? Ik wil niet naar boven, dat klote slaapkamertje. Ik wil dat het werkt en dat we nooit meer terug hoeven. Maar die kans is zo klein. Ik weet dat jullie hoop willen lezen en goede berichten, maar het is gewoon niet goed hoor. Recidive is nooit goed, dat weet iedereen. Mijn kleintje, het is echt zo zielig dat ze dit allemaal moet ondergaan, veel van ons zouden het niet eens uit staan wat zij moet ondergaan. Kut zooi. Ik hou van haar en wil haar leven en onschuld terug.

14 gedachten over “Vijftig hechtingen en een beetje sneeuw

  1. Bij een teveel aan kilometers om jullie allemaal zonder woorden even stevig vast te houden na dit te lezen, toch maar hier reageren…
    Zo ontzettend begrijpelijk dat ook al die bange gedachtes er zijn. Zo ontzettend warm en koud tegelijk om jullie sterkte samen te zien.
    Ik sluit even mijn ogen en stuur jullie alle kracht, liefde en warmte die je maar gebruiken kunt.

    Liefs,
    Erik

  2. Vill bara krama om dig, ge dig värme och hopp, för det finns det! Det är en lång och tuff resa, och enda sättet att klara det är att ta en dag i taget och försöka ta tillvara på det som är här och nu. Många varma kramar från ett vitt och snöigt Sollentuna. Kram vännen!

  3. Nee, dit is inderdaad ook gewoon niet goed! Het hoort niet om zo’n lief klein meisje zoveel pijn en verdriet aan te moeten doen! En het moet ook verschrikkelijk zijn voor jullie om dat aan te moeten zien… Heel veel sterkte en een dikke Bluetooth knuffel voor jullie alle 4!!

  4. Vill också bara krama om er så himla mycket, få er att känna värme, kärlek och hopp.
    Ni får vara ledsen och uppgiven, ni behöver inte vara stark utåt sett.
    Ta ett litet steg i taget och leta de små ljusglimtarna under dagen och natten, de finns där även om de ibland kan verka obefintliga.
    En värmande kram
    Marina

  5. Het is ook gewoon ontzettend klote en oneerlijk en heel erg niet te bevatten. Ik zou zo graag troostende woorden opschrijven, maar ik weet niet welke en waarschijnlijk helpt het ook helemaal niets want het wordt er niet beter op. Wat ik in ieder geval wel doe is hopen hopen en hopen op een goede afloop en jullie alle kracht toedenken die maar mogelijk is. Heel veel liefs voor jullie allemaal!

  6. We willen lezen wat jou bezig houdt, lieverd, of dat nou hoop is of wanhoop, een klein zonneschijntje of een diepdonkere wolk. Elise is een lieve kanjer, een unieke tante en zo bij de pinken. Haar zo te zien lijkt me meer dan een moeder aan kan. Blijf schrijven, blijf hopen, blijf wanhopen. Heel veel liefde voor jullie, ood

  7. Wat een waarheid. Veel te harde waarheid voor zo’n lief, schattig klein meisje met zo’n lieve familie die dit allemaal niet verdienen. Waarom jullie ? Ik denk heel veel aan jullie en heb het er zo af en toe ook wel moeilijk mee, want het besef dat dit inderdaad niet goed is, is er zeker. Ik wou dat ik iets kon doen… Als ik kijk in Elises lieve oogjes bovenaan deze pagina, zie ik hoop. Ik heb hoop, al is het moeilijk. Ik hoop voor jullie met heel mijn hart dat ze snel weer een echte peuter mag zijn, zonder volwassenen problemen.

  8. Lieve jullie! Wij willen niet lezen dat het alleen goed gaat want dat kan niet. Er zijn geen woorden voor hoe erg dit is! En natuurlijk voel je je machteloos!
    Ook al hebben we geen antwoorden op warom blijven we voor jullie bidden!
    Dikke knuffels
    Maria

  9. Kära, kära ni….Mina tårar rinner. Jag lider så ofantligt med er och önskar det fanns något jag kunde göra för att lindra smärtan/oron.Ni vet att vi alla på “Dagis” tänker på er <3 Var inte rädd för att skriva om din skräck och oro Lisanne.Jag tror du behöver få skrika ut den….Älskade Elise <3 Vi ger INTE upp hoppet!!! Styrkekramar i massor, Eva-Lena

  10. Vilken stark tjej ni har, en riktig kämpe henne skall ni vara stolta över 🙂

    Livet är så orättvist, önskar er all lycka!

  11. Jag gråter, jag ryser och jag förstår verkligen din ilska…tårarna bara sprutar när du skriver detta och jag känner verkligen hur du menar…varfr ska detta lilla mirakel behöva genomlida detta :(((
    Älskade Elise, du fixar detta <3

Laat een reactie achter op Brigit Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *