Een kinderbegravenis. Gedeeld verdriet. Kinderen in feestkleren kijken naar een veel te kleine kist. Ouders verslagen maar rechtop.

Voordat het begint, een paar woorden met de oma. Oneindig veel tranen.

Meisje van zeven. Dol op dieren. Iedereen op haar. Mocht niet ouder worden dan zeven.
Zeven jaren van dierenliefde, meisjes gegiebel en mooie sjaaltjes op haar hoofd.

Ik en Sophie ik de kerkbanken, proberen geen geluid te maken. Verdriet om dit meisje. Tranen voor haar ouders. Haar kleine broertje.
Geluk om mijn eigen twee. Mijn neus snuift de geur van Sophie nog eens extra op. Tijdens het naar de kist lopen, gebruik ik haar als bescherming. Bescherming tegen het gruwelijke. Ik druk haar stevig tegen me aan.

Ik en andere kinderkanker ouders in de kerkbanken. Angst. Verlammende angst. Voor ons eigen kind. Zal de volgende begravenis die van onze kleine zijn?
De moeder van een overleden meisje vertelt me dat het enige fijne met de dood is, dat die angst er niet meer is. Het meest verschrikkelijke is al gebeurd. Het kan niet erger worden.

Rationeel. Hoe werkt dat dan? Dit zou ik ook zo willen. Dit past niet bij ons. Mooie boekjes zeg.

De kleurige ballonnen die we oplaten voor het kleine meisje en al haar engelenvriendjes verspreiden zich in de harde wind. Ondanks de aprilmaand is het ijzig koud. De vorige keer dat we ballonnen oplieten was vijf jaar geleden, op ons huwelijk. Het lijkt lichtjaren ver weg.
Elise vraagt zich af waar de engelkindertjes dan zijn als de ballonnen weg vliegen.
Daar waar de sterren wonen lieverd.
Bij God in de hemel. Ga er maar aan staan.

De andere ouders van overleden kindjes beleven hun eigen verdriet opnieuw. Elke keer gaat het verdriet in het kwadraat. Twee keer twee is vier. Vier keer vier is zestien. Totdat het uiteen klapt.

Hoe zou ik zijn in die situatie. Zou ik schreeuwen, gillen? Zou ik instorten, ineen klappen? Oplossen tot niets. Ik kan me niets anders voorstellen dan dat ik onzichtbaar zou worden. Alle moleculen verdwijnen. Poef. Maar de moeder van het meisje, laat zien dat ook zij gedwongen wordt weer op te staan sochtends. Al is het maar voor het kleine broertje.

Nee, kinderbegravenissen wennen nooit.

Nora – Een super Kanjer!
Klik hier dan kun je een bijdrage geven aan Noras inzameling voor het Zweedse kinderkankerfonds. Doe mee en vecht voor het leven!