Haar lieve gezichtje, ze blijft maar babbelen met de slaapdokter. “Hoe heet jij?” “Waarom heet jij ook Johan?” “Waar zijn je mama en je papa?” Er staan weer in totaal zes groene en witte jassen rond de brits waarop ze ligt. Het maakt haar niet uit en ze blijft vrolijk kletsen. Wel zegt ze dat ze het niet fijn vindt om op het smalle bedje te liggen en niet op haar gewone ziekenhuisbed. Dat komt waarschijnlijk door de evenwichtsproblemen. Ze wil dat ik haar hand vast houd en dat doe ik maar al te graag.

Wen je ooit aan je kind achterlaten bij de slaapdokter? Eigenlijk wel een beetje. Een gewone MRI scan vinden we piece-of-cake. Maar je meisje achterlaten voor een hersenoperatie? Nee, dat went niet. Als ze na een hoop geklets in slaap wordt gebracht, wordt het ons beiden even teveel. We doen een stapje opzij om elkaar te troosten en meteen gaat de schuifdeur dicht, ik zie nog net haar kleine handje hulpeloos liggen.

De chirurg zei gister dat het weer veel kan gaan bloeden en dat er twee stukken tumoren zijn die uit het begin groeien, ofzoiets. Als hij het maar weg krijgt, als ze maar weer wakker wordt. Dat ze er blijvende schade van kan ondervinden realiseren we ons niet eens, dat is kinderwerk, een larm armpje zouden we niet erg vinden. Of een voetje dat wat sleept, daar valt wel mee te leven.

En nu wachten we dus, al een paar uur lang. Op de kamer. Proberen er niet aan te denken. Langzaamaan gek wordend door het denken er aan. Is het een goed teken als het lang duurt, of juist een slecht teken. Waarom zagen we net de neurochirurg lopen, is de operatie nog niet begonnen? Ze is al negen uur weg.

En dan als ik denk aan de komende maanden dan wordt het stil in mijn hoofd en tegelijkertijd chaos. Ik kan me niet voorstellen weer maanden een ziek klein meisje te troosten. Ziekenhuis in, uit, in, uit. Bloedwaardes, aanprikken, chemos, kotsen, infecties, isolaties, koorts, diarree, antibiotika, bloedtransfusies, scans…… Of met andere worden onzekerheid, frustratie, tranen, teleurstelling, angst, woede, klein hoopje leven met veel grapjes erin.

Drie maal is scheepsrecht, zo is het toch?!

(Oja, we hebben ook nog een ander lief dochtertje, je zou het bijna vergeten. Met haar gaat het gelukkig super goed. Alleen dat slapen is niet echt haar ding, zeg maar.)