Geen woorden

Geen woorden

Een diep gat. Alle energie is weg. Hoe kan dat nou? Het was toch weg.

Boos. Verdrietig. Boos en verdrietig. Kleine lieve bijdehandte Eliesje. Weer alles ondergaan. Zij is blij en babbelt onwetend over van alles en nog wat. Het lopen gaat moeilijker, dus schuifelt ze af en toe op haar billen onhandig naar het speelgoed toe. Haar linkerhandje wil niet meewerken en kriebelt een beetje zegt ze. ¨Nee mama, rechts kriebelt niet.¨

Ik ben er misselijk van. Ziek van zorgen. Voor tranen heb ik geen energie. Na de tranen moet je ook weer stoppen. En als ik er eenmaal aan toe geef stop ik nooit meer. Het verdriet van anderen te zien is verschrikkelijk, zou het zo graag willen wegnemen, hun pijn, gekwelde gezichten en de brandende tranen. Smsjes lezen, het geeft kracht maar tegelijkertijd is het verschrikkelijk omdat het me uit mijn ontkennen haalt. ¨Jij bent sterk.¨ Maar ik heb geen keus.

Operatie en chemo. Hoe lang dit keer? Een jaar? Of hebben we geluk en is het maar negen maanden in de hel, de wachtkamer van het leven?

En daarna? Die alles overheersende onzekerheid, angst, stinkende angst, wat je geen enkele ouder toe wenst. De zogenaamde zekerheid waar we de laatste maanden in leefden lijkt nu slechts een zieke grap. Een soort spelletje van de duivel. Eerst je lekker maken met het echte leven. Hier, kom maar terug, ontspan je maar, het is goed zo. En dan de klap, ¨Haha, niemand hoort je, jullie moeten terug.¨ Terug terug naar dat klote ziekenhuis, die lucht, die mensen die zo lief zijn maar die ik eigenlijk nooit meer wil zien. Raar dat je lichaam gevoelens zo samenkoppelt met ervaringen. Alleen de gedachte aan de hersenoperatie-afdeling maakt me al koud.

Onze liefste kleine onschuldige, blonde haartjes, blauwe ogen. Wat heeft zij gedaan? Waarom zij weer en niet ik of Gustav? Afboeken. De vakantie, het werk, de verre reis, Disney on Ice. Alle kleuren worden vervangen door grijs, grijs en vooral zwart.

Ik wil niet. Zeg me dat het niet waar is. Reik me je hand en help me. Help ons. Help haar. Elise de hoofdrolspeelster. ¨We gaan die stomme knobbel weghalen, he mama?!¨ Lalala. Ik wil niet slapen, bang om weer wakker te worden en weer te moeten beseffen dat het waar is. Ik wil niet wakker zijn, besef namelijk veel te goed dat het nu erop of eronder is.

Net even gekeken of elise ¨het nog doet¨. Dat de druk in haar hoofd niet veel te groot is geworden en ze weg zal zakken. Ze ligt in het hoekje van het bed. Haar drie apen (Oscar, Oscar en Oscar) haar knuffelkonijntje (Konijn) en haar plastic worst liggen allemaal half over haar heen. Ik zie dat onze lieve eigenwijze peuter blijkbaar een extra pyamatrui mee naar bed wou nemen en moet stiekem glimlachen. Als ik haar voorzichtig wakker schudt zegt ze: ¨Mijn muizen (die Disneydingen van de Albert Hein) die ik van opa en oma heb gekregen zijn we vergeten!¨ Ok, ze leeft nog.

5 gedachten over “Geen woorden

  1. ZO oneerlijk, waarom? Jullie hebben twee prachtdochters, het was heerlijk genieten in Giethoorn. Nu weer geen kabbelend jaar.
    Maar we gaan weer heeel veel aan jullie denken, hopelijk weer gauw langs komen, (de ody’s..!) en heel positief blijven ondank de tranen..

    Jur & Von

  2. Lieve Lisanne. Blijf alsjeblieft je boze en wanhopige hart luchten. Op de ogenblikken dat het echt nodig is zul je sterk zijn, net als Gustav. Maar roepen en huilen mag alsjeblieft ook. Iedereen huilt met je mee. Heel veel liefs, E.

  3. Lieve lisanne en Gustav, ik moet steeds aan jullie denken! Wat een chaos aan emoties moet er nu door jullie heen gaan! Hopelijk vinden jullie bij elkaar veel steun. Nu de hoop/kracht/energie even heel verweg lijkt zullen wij die met z’n allen om jullie heen in leven houden en naar jullie toesturen. Zodat jullie die tijdens deze nieuwe etappe in de strijd tegen de kanker weer kunnen oppikken en stapje voor stapje alle shit aan kunnen.
    Heel veeel sterkte!!! Ik hoop dat de praktisch hulp met goede buren snel geregeld is. Want tja, die verre vrienden zullen niet veel verder komen dan lieve woorden. Je mag altijd dag en nacht bellen. En als ik voor de 10x een voicemail krijg omdat je even geen telefoontjes trekt zal ik ook een 11de, 12de en tigste keer bellen. Ik ben er van overtuigd dat Elise ook deze etappe gaat overwinnen!! Alles stapje voor stapje.
    Dikke kus en knuffel aan jullie alle 4!!

  4. Tårarna rinner och jag har inga ord. Vill bara säga att ni finns i mina tankar. Det här är helt omöjligt att förstå. Kram

  5. Lisanne, det gör så ont att läsa dina ord! Ni finns i mina tankar och all min kärlek, hopp och styrka till er <3 Var rädd om er. Kram

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *