Klaar.
We zijn klaar.
De onkoloog belde gisteren om te vertellen dat Elise toch geen extra chemo nodig heeft en zelfs geen onderhoudschemo.
Geen drie maanden.
Geen zes maanden.
Geen negen maanden.
Maar nul maanden.

Zo fijn.
Elise kan beginnen met heel voorzichtig te wennen op de opvang.
En daarna Sophie.
Dit proces zal nog een paar maanden duren natuurlijk gecombineerd met de nodige onderzoeken en behandlingen die nou eenmaal bij de afsluiting van een kankerbehandeling horen.
Maar toch is ze klaar.
We kunnen weer langzaamaan vooruit als gezin.

Vandaag is dus ook de grote dag.
De laatste kanjerkraal mag erop.
De blauwe bloemenkraal mag uit de doos.
De kraal die we al zo vaak bekeken en bevoelt hebben.
De kraal die vaak in onze fantasie erop mocht.
Maar die elke keer weer terug moest, moesten er eerst andere kanjerkralen afgewerkt worden.
Vandaag is de dag.
Opeens.
Feest.

Het overvalt me een beetje.
Moet er een beetje aan wennen.
Fantastisch

De schaduw blijft, zal een deel van ons leven zijn.
We moeten leren omgaan met die angst.
We weten dat ze nu ‘schoon’ is.
Nu is alles goed

Dat was ze vorige keer natuurlijk ook.
En ik weet dat de mens goed nieuws nodig heeft, dus denken we even niet aan de vorige relaps.
Nu is ze schoon en klaar.
En een gewone drie jarige.
Heerlijk.

We zijn intens dankbaar dat we hier vandaag van mogen genieten.
Ook al komt er misschien ooit een dag dat we weer aan de bak moeten.
Eke dag met Elise erbij koesteren we als een een cadeautje, als een pareltje in een doosje.
De twee meiden samen te zien, is eigenlijk teveel geluk.